Ik loop op mijn blote voeten op de houten vloer. T-shirt met gaten in, broek met gaten en een fles wijn in mijn hand. De lichten zijn een beetje gedimd en er branden kaarsen. Drie lange witte die op een rij op de kast staan. Eigenlijk vier, maar de vierde brandt niet. De middelste staat betrekkelijk scheef. Ik vermoed dat mijn geduld daar net iets minder was. Ik drink wijn uit de fles, wat minder past bij de romantische muziek op de achtergrond en de brandende kaarsen. Zelfs als ze scheef staan. Ik geloof echter in balans. Geen fan van cliché’s hier.
Het drinken van de fles is echter geen reden om je zorgen te maken. Integendeel. Eerder een simpel bewijs van luiheid. Het betekent dat ik een wijnglas moest pakken of erger nog, afwassen. En die gemoedstoestand was zo’n beetje het thema van de dag. Het begon al bij het opstaan. Of beter bij het wakker worden en geen zin hebben om op te staan. Voor een uur of twee.
Dansen in de living
Die trend heb ik eigenlijk gewoon de hele dag doorgezet. Zonder vechten tegen mezelf. En weet je wat? Daar ben ik trots op! Oprecht.
Ok, laat me dat even uitleggen. Doorgaans als ik zo’n ‘low energy dag’ heb, dan push ik mezelf eigenlijk de hele dag en voel ik me slecht omdat ik niets gedaan heb met als gevolg een dubbel verlies: tijd én zelfbeeld. Ik blijf liggen en word lastig op mezelf omdat ik dat doe, maar toch sta ik niet op. En dat gaat zo de hele dag door en wordt eigenlijk enkel erger, waardoor het ook langer duurt. Zie het als ergens pijn hebben en er vervolgens met een stok op gaan slaan omdat je vindt dat het geen pijn mag doen en bijgevolg dus nog meer pijn hebben. Compleet zinloos en eigenlijk zelfs zelfdestructief. En zo’n dag kan dagen, weken en zelfs maanden duren.
Wanneer je je niet verzet, maar dat gevoel en de luiheid in dit geval dus toelaat, dan gaat die des te gemakkelijker over én kan je er vaak net van genieten. Als ik naar de kast kijk en de scheve kaars zie, moet ik glimlachen. Wanneer ik met de wijnfles in mijn hand door de living loop, begin ik spontaan te dansen op het liedje dat op dat moment speelt. Flowers van Miley Cyrus. I can love me better than you can. Ik zit in een soort magische flow van niks doen en ik heb me er helemaal aan overgegeven.
Daarbij kan lui zijn soms net productief zijn. Creativiteit doet het niet zo goed in combinatie met druk en snel en veel. Mijn beste ideeën komen vaak net als ik loslaat of met iets heel anders bezig ben. Wanneer ik mijn hoofd toelaat om lui te zijn bijvoorbeeld.
Productief?
Vandaag zag ik een romcom die me inspireerde omdat ik besefte dat er eigenlijk heel wat werkbaar materiaal zit in romcoms. De dingen waar we van dromen, maar die we niet altijd uitspreken of tonen. De stukken van onszelf die we soms wat verstoppen of gewoon niet zo goed kennen. Ik heb bijvoorbeeld een romantische kant, maar die stop ik vaak ver weg. Ik ben liever stoer ofzo. Terwijl de magic waarschijnlijk net in de combinatie van die twee zit.
Ik maakte ook een aftelkalender zodat ik samen met mijn nichtjes kan aftellen tot hun vertrek naar Afrika en dus het moment dat ik hen weer zie. Dat zorgde ervoor dat ik me verbonden voelde. Het gaf me ook een idee voor één van mijn programma’s. En gewoon het simpele feit van iets met je handen maken, doet altijd iets met mij. Ik geniet ervan.
Verder las ik wat in mijn boek, bedacht ik een simpele maar lekkere lunch en legde ik de stenen die ik de afgelopen dagen hier en daar op verschillende stranden verzameld heb in een soort mozaiëk voor de vloer van de douche. Ik heb er nog lang niet genoeg en het is dus verre van af, maar toch voel ik me echt content en voldaan. Terwijl mijn to do-lijstje eigenlijk nog even vol staat en ik niet productief geweest ben in de strikte zin van het woord. Een mooie reminder dat er dingen ontbraken op dat lijstje. En dat een lijstje niet altijd een hulp is.
Een why en een doel!
Truth is dat ik al een tijdje eigenlijk een beetje stuurloos ronddobber. Ik heb vorig jaar nogal veel van mezelf gevraagd en dat heeft nu zo zijn gevolgen. Ik moet weer vertragen en mijn why opnieuw in vraag stellen. Daarbij heb ik lang toegewerkt en geleefd naar ‘in Zuid-Afrika wonen’ en nu dat er is, heb ik een nieuwe uitdaging of een nieuw ‘Groot Doel’ nodig. Of misschien wel verschillende kleinere doelen?
Dat is allemaal lang niet zo problematisch als het mogelijks klinkt. Eerder een soort ‘groot onderhoud’. Iets waarvan ik heilig geloof dat we dat allemaal af en toe nodig hebben: een moment om even stil te staan bij waar we staan én vooral waar we naartoe willen. Om te kijken of alles nog klopt met onze drijfveren en wie we zijn. Om te checken of ons kompas nog in de juiste richting wijst.
Met de snelheid waarmee onze maatschappij gaat is er niets vreemd aan even stilstaan zo nu en dan. Integendeel. Het is vreemd om van jezelf te verwachten dat je die snelheid permanent kan blijven bijbenen. En ook dat je een soort statisch iets bent. Alsof je niet constant verandert en bijleert. Alsof je niet geregeld een nieuwe focus of een nieuw doel nodig hebt of alvast de dingen gewoon even moet bijsturen.
Ik ben daarvoor heel dankbaar voor de mensen rondom mij, die ik af en toe als spiegel in zet, maar ook dat ik geleerd heb om in te tunen op mijn natuurlijke ritme en flow, dat soms snel en soms een pak trager gaat. En dat is meer dan prima.
En dus met een fles wijn in mijn hand dans ik door de living in kleren met gaten en op mijn blote voeten. Ik glimlach om de scheve kaars en zing mee met Miley. I can love me better then you can. You bet. Dat nieuwe grote doel, dat komt er morgen wel. Ik voel het al! Of misschien is dat momenteel de wijn…
