Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik voor ik 40 werd echt gedatet heb en al zeker niet via apps. Ik kwam doorgaans eigenlijk gewoon iemand tegen en vaak zelfs wanneer ik helemaal niet op zoek was. Mijn eerste ‘echte’ relatie (voor mij wil dat zeggen een paar jaar samen) leerde ik op skivakantie kennen. Nadien was er het studentenleven en vervolgens bleek de werkcontext geen slechte visvijver. En toen ik na het beëindigen van een lange relatie uit die werkcontext, naar Afrika trok, kwam ik daar in ’the bush’ iemand tegen. Ze wandelden dus eigenlijk letterlijk mijn directe omgeving binnen. Soms volledig ongevraagd.

Toen was er Corona terwijl ik in Afrika zat. Mijn ‘bush-relatie’ was even plots gestopt als ze gestart was en er waren geen skivakanties, geen studentenleven of geen werkcontexten waarin ik mensen kon tegen komen. Damn! In die periode was ik -eerlijk waar- al blij toen de vuilnismannen voorbij kwamen en ik weer eens mensen hoorde en zag.

Het was bijgevolg ook een logische stap om maar eens eindelijk die dating apps uit te proberen, toch? Ik stond er nogal sceptisch tegenover en in het begin maakte ik iedereen met wie ik matchte heel erg duidelijk dat ik in een soort ‘let’s check this out‘-fase zat. Vertaald zou je kunnen zeggen: er was nog absoluut geen sprake van enige vorm van acceptatie wat betreft het online daten. Ik moest toch wel zo iemand tegen het lijf kunnen lopen, niet? Ik was toch niet desperate?

The fear is real!

Er was ook vooral wat angst om eerlijk te zijn. Who am I kidding? Er was veel angst! Om te beginnen was mijn bushrelatie van vier jaar dus niet al te best geëindigd en dat had niet alleen gezorgd voor een deuk in mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen, maar ook voor een soort angst voor relaties in het algemeen. It’s out of your control, right? En ik ben 40, single en heb geen kinderen… Er moest wel iets mis zijn met mij.

Die angst zorgde ervoor dat ik voorzichtig was en om te beginnen alles wat op afstand hield. En toen ik besliste dat ik iets een kans zou geven, dan ging ik soms zonder het goed en wel te beseffen full on in pleasers-mode. Ik wilde graag gezien worden, mijn zelfbeeld weer opkrikken en voelen of ik nog goed in de markt lag. Of zoiets…

Pleasers-mode ON!

En dus was ik tijdens dat daten vaak meer bezig met wat die andere persoon naar mijn gevoel wilde of verwachtte. Mijn eigen verlangens, daar kwam ik amper bij. Misschien kende ik ze op dat moment niet eens meer. Door dat foute zelfbeeld wat betreft relaties en de overtuiging dat er iets mis was met mij, moest ik dat vooral zo goed mogelijk verstoppen. Maar hoe verstop je iets dat er eigenlijk niet is…? 

Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te doen, dacht na over mijn profiel en welke foto’s en tekst ik erop zou zetten, over berichtjes en de impact ervan. Op zich is er niets mis met nadenken over die dingen, maar jeez, het werd bijna een soort wetenschap en dat vond ik maar niks. Ik was mezelf geregeld volledig kwijt en ik denk niet dat ik het toen echt besefte. Al vroeg ik me wel meer dan eens af waarmee ik in godsnaam bezig was na weer eens een vruchteloze date of een slecht gevoel. Heel vaak zat er eigenlijk meer dan genoeg informatie in de voorafgaande berichtjes of in die eerste date, maar angst is doorgaans een slechte raadgever en niet zo’n fan van gezond verstand.

Zo leerde ik een paar jaar terug iemand via een dating app kennen. Een knappe Zweed zelfs. In Afrika! Ik voelde me echter van in het begin redelijk onzeker en was me heel bewust van bepaalde dingen door wat hij zei en hoe hij reageerde. Vond hij mij wel aantrekkelijk? Was ik interessant genoeg voor hem? Ik was zelfs bezig met of ik wel de juiste kleren aan had en de juiste dingen zei… Oh boy!

Ik was dus duidelijk niet op mijn gemak, wat zich vertaalde in pleasen, want ik wilde (ik dacht tenminste dat ik dat wilde!) wel graag gezien worden door die man. Of misschien wilde ik me vooral beter voelen over mezelf? Dat idee van ‘nog goed in de markt te liggen’, remember? Bijgevolg was ik niet mezelf en zei of deed ik dingen die eigenlijk niet echt super voelden. Op wat hij vroeg antwoorde ik wat ik dacht dat hij wilde horen en niet wat ik echt dacht. Ik toonde dan ook maar een klein stukje van mezelf.    

We spraken opnieuw af, maakten plannen en zetten stappen waar ik later eigenlijk spijt van kreeg. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn angst fout geïnterpreteerd had, wat natuurlijk niet zo moeilijk is wanneer je uitgaat van de premisse dat er iets mis met je is.

Dating epistels

Het was echter lang niet altijd zo. Zo leerde ik in diezelfde periode nog iemand kennen en dat klikte prima. Ik was vanaf de allereerste minuut eigenlijk helemaal op mijn gemak. Op een tweede date vroeg ik hem dan ook of hij niet iets samen wilde doen om mijn 40-ste verjaardag te vieren. In halve lockdown en met nog steeds een avondklok. Er was geen angst dat hij ‘nee’ zou zeggen en zelfs dan was het ok geweest. Ik merkte ook dat ik een bredere versie van mezelf liet zien en niet enkel dat kleine stukje. Dat voelde zo anders en een pak beter! Ik hield er misschien ook geen relatie aan over, maar wel een vriend én een memorabel verjaardagsweekend. Een dubbele win if you ask me!

En naast die eerder negatieve en heel positieve ervaringen heb je er ook heel wat daar ergens tussen. Ik zou een boek kunnen schrijven over mijn datinglife van de afgelopen jaren! Zo kreeg ik ooit tijdens een eerste date een boek dat die date zelf geschreven had met de boodschap: ‘Je hoeft er niet voor te betalen hoor, betaal jij anders gewoon de drank?’. Say what?! Zo’n moment dat je eigenlijk gewoon in snelheid gepakt wordt, maar dat achteraf wel een goed verhaal wordt. Het boek ligt nog steeds ergens in mijn kast al heb ik het nooit gelezen. Of een andere date die mij mee nam achterop zijn moto en vervolgens de tweede helm voor mij hier liet liggen. ‘Score!’, dacht ik. Een duidelijk teken! Tot een jaar later die helm hier nog altijd ligt, terwijl ik hem zo goed als niet meer gehoord heb. Je kan dus ook spullen verzamelen tijdens het daten as you can see… ;-)

It’s a bitch (and she’ll bite you right in the ass)

En net zoals de moto-date verdween ook de knappe Zweed even plots als ik hem rechts geswipet had. Ik was kwaad. Op hem uiteraard, want uiteindelijk: hoe respectloos was het om met iemand af te spreken, stappen te zetten, mij een goed gevoel te geven en dan plots te verdwijnen. Na een tijd veranderde het onderwerp van mijn kwaadheid en besefte ik wat ik eigenlijk zei. Ik had de volledige verantwoordelijkheid van dat daten bij hem gelegd. Alsof hij kon beslissen wanneer ik wat zou doen of -nog erger- wanneer ik iets voor iemand zou gaan voelen. Ik was kwaad op mezelf. I could do better than that!

Truth is: mijn angst was gaan pleasen en had stappen gezet om graag gezien te worden. Damn you angst! Want dat was ook één van de redenen dat het zover gekomen was. Wanneer ik bij mezelf gebleven was, had ik ongetwijfeld gevoeld dat die man niet was wat ik zocht. De verpakking mocht er wezen, absoluut. Maar met een verpakking alleen kom je niet ver, toch?

Je zou denken dat zoiets dan blijft plakken, niet? Think again. It’s a steep learning curve. Want enkele jaren later maak ik nog steeds fouten. Gelukkig niet meer dezelfde, maar het pleasen is er af en toe nog steeds, alleen is het een beetje verschoven of veranderd en niet meer zo allesomvattend.

Whatever you do… don’t lose control!

Er was een man die ik al kende via via en waarbij ik me eigenlijk meteen op mijn gemak voelde. Easy peasy zou je denken. Dat was ook zo, tot ik voelde dat ik hem echt leuk vond… Dan pas valt er iets te verliezen natuurlijk. 

Ken je dat gevoel? All is fine, zo lang je de controle behoudt. Er zit ergens een soort weegschaal in elke -beginnende- relatie: wanneer de ander duidelijk meer wil, zit je goed. De controle ligt bij jou. Geen stress over dingen, maar eerder een relaxed gevoel.

Wanneer de balans echter plots de andere kant uit gaat (althans in je hoofd), dan merk je dat je hoofd overuren gaat draaien. Het interpreteren van berichtjes, het strategisch niet meteen antwoorden of wachten tot er iets van de andere kant komt, het lastig worden wanneer een bericht gelezen wordt, maar er geen antwoord komt, enz. Ook een vorm van pleasen als je erbij nadenkt, want wat je doet komt niet altijd overeen met wat je voelt of wil.

Recent ontdekte ik dat er nog een grotere en diepere angst zit. Eentje waar ik niet zo makkelijk van af schijn te raken en die een grote impact heeft. De angst dat iemand die ik doodgraag zie, zomaar plots uit mijn leven verdwijnt. Zonder uitleg, zonder verhaal. That’s it. Die angst heeft natuurlijk te maken met de verdwijning van mijn broer. En waarschijnlijk is het niet toevallig dat mijn laatste relaties ook een beetje zo eindigde én dat zelfs die dates waar ik het eerder over had zo’n Houdini trucje uithaalden. Alsof mijn angst die dingen triggert als een soort ‘self-fulfilling prophecy‘: dat wat je koste wat het kost probeert te vermijden, gebeurt mede door je eigen acties. Pleasen is a bitch!

*Zucht!* Het leven kan vermoeiend zijn, niet? Want hoe ga je dan best met die angst om? Wachten tot ie er niet meer is, raad ik alvast niet aan. Dat is een beetje als wachten op Godot: you’ll be there forever.

Ridiculous!

Er zijn wel trucjes… Zo kan het uitspreken van die angst en het geven van een naam aan die angst helpen. Uitspreken ten opzichte van een vriend/vriendin, een therapeut, maakt niet uit wie. Zelfs je date is prima als je het gevoel hebt dat dat veilig is, al is het dan belangrijk om aan te stippen dat hij/zij NIET verantwoordelijk is voor jouw angst. Anders zou dat wel eens de perfecte ‘self-fulfilling prophecy‘ kunnen zijn. Been there, done that!

Door je angst een naam te geven en het te benoemen, zal je merken dat die vanzelf kleiner wordt. Zeker als je er een eerder grappige naam aan geeft. Mocht je de Harry Potter films gezien hebben, dan is het eigenlijk een beetje zoals de toverspreuk ‘Ridiculous!‘ waarbij je een boeman die verandert in datgene waar jij bang voor bent omtovert in iets grappigs. Zo kreeg de spin waar Ron bang voor was rolschaatsen aan zijn acht poten waardoor die de hele tijd viel. Zo zou een date die wil verdwijnen fel verlichte neon pijlen rondom zich krijgen, zodat hij niet kan verdwijnen. Na!

Enfin, laat het duidelijk zijn, een relatiespecialist ben ik misschien niet, maar pleasen, daten en angst… Daar weet ik alles van! ;-)