Ik doe de dingen niet half. All not nothing. Ik leef op het scherpst van de snee. Volg mijn gevoel, behalve de angst. Die geef ik een schouderklop en ‘off you go!’ Ik duik in de dingen. Full force. Head first. Checken hoe diep het is, hoort daar dus niet bij.

Rollercoaster

Je kan je ongetwijfeld voorstellen dat dat wel eens voor penibele situaties zorgt. Pas op, om te beginnen zorgt het vooral voor veel goeds. Sinds ik koos om het roer om te gooien en helemaal voor het leven te kiezen – een beetje in de voetsporen van mijn broer – heb ik al heel wat avonturen beleefd, waarvan ik nooit had kunnen dromen dat ik ze ooit zou meemaken.

Ik wandelde tussen de olifanten, zag luipaarden midden in de nacht, probeerde krokodillen te vangen, sprong uit een vliegtuig, woonde in een boomhut en in een met klimop overgroeid penthouse op een eiland, ik zat in een bootje terwijl de walvissen rondom ons zwommen, ik zag de zon opkomen en ondergaan op de meest magische plekken, danste kletsnat het Nieuwjaar in in Cambodja en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Ik zou het dus absoluut niet willen veranderen.

Happy end in love

Maar die penibele situaties zijn er ook. Misschien zelfs vooral in de liefde in mijn geval. Ik leerde namelijk wel al dat heel wat mensen er niet dezelfde levensfilosofie op na houden. Enfin, vaak is het niet echt (of niet enkel) die levensfilosofie die verschilt, maar meer het feit dat heel wat mensen de angst laten regeren. Better safe than sorry.

Ik heb mijn ‘all or nothing‘- instelling op het vlak van de liefde dan ook al meermaals vervloekt. Want het helpt natuurlijk niet wanneer anderen met angst zitten. Die wordt er zo enkel groter op. En die combinatie tussen beide zorgt doorgaans vaker voor een gebroken hart, dan voor een happy end.

Humor van daar boven

De Universe of hoe je het ook wil noemen lijkt echter de neiging te hebben om mij te willen testen op het vlak van de liefde. Eens kijken hoe ze hierop reageert. Ik zie hen al zitten gniffelen ergens daar boven:

“Allé jong! Das wel erover niet? In haar straat? En net nu?”

“Das toch een goei! Och kom, die gaat daar voor gaan! Wedden?”

Zo vonden ze het volgens mij een hilarisch idee om mij plots iemand op een schoteltje te presenteren die in mijn straat woonde hier in België, zo ongeveer meteen nadat ik mijn appartement verkocht had. Wat een ’toeval’. En net voor ik naar de andere kant van de wereld zou verhuizen. En terwijl ik logischerwijs ook ab-so-luut niet op zoek was naar een lief. Integendeel…

En kijk, ze hadden gelijk ook. Ik ging ervoor. Ik dook erin. Full force. Head first.

Aan de vergadertafel

Mijn gezond verstand deed eerst nog mee. En mijn angst wilde toch ook graag mee aan de vergadertafel. Hij weet wel dat ik hem doorgaans snel verzoek om een theetje te gaan zetten, maar toch… Deze keer had hij een sterke argumentatie. Want uiteindelijk, het is geen topidee om iets te beginnen met iemand die in je straat woont, terwijl je op het punt staat om naar Afrika te verhuizen. Dat is niet enkel een beetje uit de richting.

Toen kregen we een briefing van het gezond verstand van die buurman en daar kon zelfs angst weinig tegenin brengen.

“Waarom kijken we niet eerst wat er is en maken we ons pas zorgen als daar een reden toe is? Laten we onszelf wat tijd geven. Wie weet komt het niet eens zo ver?”.

Mijn ronde tafel was akkoord en dus… we did what we do best: diving in head first!

Het was fijn. Magical by moments. Het leek – gek genoeg – te kloppen en mijn angst kreeg permanente tea-duty. Het ging snel. Dat leek ook niet anders te kunnen. Ik moest bijna uit mijn appartement en Afrika stond voor de deur. Dus we hadden de taak om te onderzoeken wat er zat en mogelijk was. En dat deden we! Met volle overgave!

Mijn deadlines werden wat verschoven, net als mijn prioriteiten. Matters of the heart always come first. Eén van de steeds terugkerende stellingen aan mijn vergadertafel.

The higher you fly, the harder you fall

Mijn buurman is een mooi mens. We zaten vaak op dezelfde golflengte, er was humor, openheid, goede gesprekken en de nodige aantrekkingskracht.

Op een dag vermoed ik dat het mis ging in zijn interne vergadering. Misschien had hij de kwaliteiten van zijn team wat fout ingeschat? Liefde mocht om koffie en angst liet hij de vergadering leiden. Zijn delegation skills konden dus nog een beetje bijschaving gebruiken vond ik.

Zo abrupt als het gestart was, leek het ook weer voorbij. Op een avond gingen we samen eten en het leek wel alsof er iemand anders bij mij aan tafel zat. Van de lieve, gevoelige, attente, interessante, aanwezige en emotionele man die ik kende was weinig over. Het ging over onbenullige dingen. Verhalen die ik al kende. Alles op de oppervlakte. Wat staren in de verte.

Ik dook er dus maar weer in en adresseerde de olifant in de kamer. Afrika bleek toch een continent te ver voor hem. Angst had gesproken. En daar stond liefde met de kan koffie in de hand. Buitenspel gezet. Geen olifant die daar tegenop kon.

Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Het is dan ook echt ver weg. Fundamenteel anders dan een paar huizen verder… Angst de vergadering laten leiden is dan bijna begrijpelijk.

Tja, dat krijg je als je op het scherpst van de snee leeft. Grote hoogtes, maar ook een diepe val af en toe. Ik liet hem gaan. Letterlijk, want ik zag dat het op was aan de andere kant van de tafel. En liefde van team 1 laten praten met angst van team 2, dat brengt zoals gezegd, zelden een happy end.

Een goed team

Zo zat ik wat later alleen op een bankje aan het water. Hij was vertrokken. Ik niet. Alsof ik de realiteit (en de vriendin die in mijn appartement zat te werken) nog even niet aan kon. Tranen doen het ook beter in het donker en op een plek die emoties alle eer aan doet. Een bankje aan het water naast een lantaarnpaal met de bijna volle maan die over het wateroppervlak schijnt. Zo ben ik nog enkele uren blijven zitten terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Zoveel emoties op zo’n korte tijd, dat doet iets met een mens. Zeker met een mens op het scherpst van de snee.

Toen ik uren later naar huis fietste en mijn angst meteen weer in vergadering wilde, heb ik hem opnieuw een schouderklop gegeven en hem bedankt om zo voor mij te zorgen, maar tegelijk ook beloofd dat ik een volgende keer weer even hard in iets ga duiken. Hij zuchtte eens diep, haalde zijn schouders op en glimlachte:

“Ik heb lekkere thee ontdekt voor tijdens onze volgende vergadering.”

Jep. Wij zijn een goed team ondertussen, mijn angst en ik. En dat wil ik graag zo houden.