Maandagochtend en ik ben in een opperste beste bui. De reden? Na maanden overdenken en voorbereiden en twijfelen is mijn appartement verkocht. En nog wel aan een betere prijs dan ik gehoopt of verwacht had. Laten knallen die champagne!

Een haalbaar wonder

Mocht u zich afvragen waarom ik mijn -al zeg ik het zelf- prachtig en karaktervol appartement verkoop… Awel, al meer dan anderhalf jaar droom ik van een specifiek huis in Zuid-Afrika. Ik ging er voor de allereerste keer kijken met mijn ex en werd op slag verliefd. Mijn relatie overleefde het niet, maar de liefde voor het droomhuis wel. Dat overleefde zelfs de Corona-crisis. En toen het wonder boven wonder dus te koop bleef, leek het simpelweg op mij te wachten tot ik een plan bedacht had om het te kopen.

Dat plan was er. Eindelijk, volledig én haalbaar.

De bliksem die insloeg

Maar toen was er ook dat ene bericht dat de wereld even deed stilstaan en de grond onder mijn voeten deed wegzakken. Mijn droomhuis was verkocht. Plots. Zomaar. Zonder waarschuwing. Na meer dan anderhalf jaar wachten.

Dat had ik niet zien aankomen.

5 minuutjes na dat berichtje had ik gesprekken met cliënten ingepland. Een knop omdraaien als het moet, dat kan ik. Betrekkelijk goed zelfs doorgaans. Dat heb ik geleerd en het heeft te maken met een diep vertrouwen in mezelf, opgebouwde veerkracht en de aangeleerde vaardigheid om te compartimentaliseren*. Jep. Dat woord bestaat.

* op een specifiek moment even loslaten wat er was en opnieuw starten

Nadien volgde echter de inslag. Keer op keer opnieuw kwamen de tranen. Als een kraan die je open gedraaid had en waar plots de knop van afbrak.

Ik kreeg allerlei goed bedoeld advies, maar niets hielp. Het enige wat ik kon doen was plannen bedenken om de Amerikaanse die het huis gekocht had van gedacht te doen veranderen of te zorgen dat ze het aan mij zou verkopen. Ik laat me doorgaans niet afschrikken door de moeilijkheidsgraad van plannen, maar ik vermoed dat dit plan voor een keer toch mijn petje te boven gaat. Ik ben echter nog niet zover dat ik verder kan kijken. “Ander en beter” horen, maakt me moordzuchtig. Dat is er namelijk niet. Nog niet.

Wat me recht hield tijdens een pijnlijke breuk met mijn ex was deze droom. Wat het haalbaar maakte voor mij om weer zo lang in regenachtig België te zijn, was dit huis in de zon. Wat het mogelijk maakte om mijn droomappartement hier te verkopen was het uitzicht op “ander en beter”.

En dus kan ik momenteel niet eens blijdschap voelen voor het mooie bod dat ik kreeg, is mijn motivatie op een historisch dieptepunt en vergat ik voor het eerst sinds lang een afspraak (gelukkig met een collega). Je zou kunnen zeggen dat ik even de weg kwijt ben… Oh the irony…

En nu?

Maar ik zou ik niet zijn als ik er ook niet iets mee zou doen. En daarom dacht ik om ineens enkele tips mee te geven voor wanneer de grond onder jouw voeten wegzakt.

1. Laat je emoties de vrije loop en ween tot je komkommers op je ogen moet leggen om de wallen weg te krijgen. (True story…)
2. Schrijf erover. Praat erover. Deel je verdriet.
3. Geef jezelf tijd.
4. Wanneer je omgeving af komt met goed bedoeld advies zoals “je vindt wel iets anders” of “je bent zo weer de oude”, dan mag je voodoo popjes maken. ;-) Bij voorbeeld…
5. Vraag je af of er iets is dat je kan doen wat betreft de situatie, hoe klein ook en doe dat dan. Ik contacteerde bv. de verkopers en de immo van Zuid-Afrika. Het doel is in de eerste plaats niet om het ‘op te lossen’ (die kans is immers klein), maar wel om je proces vooruit te helpen. Zo deed je immers alles wat je kon.

Naast die tips, leerde ik ook hoe snel je in zo’n toestand naar afleiding grijpt. Mijn gsm-gebruik ging plots serieus de lucht in, daar waar mijn concentratievermogen kelderde.  Zinloze spelletjes spelen die me niets brachten, Netflix of al even zinloze programma’s, alles wat voor afleiding zorgde was welkom.

Naast afleiding is er doorgaans ook nog:

• verdoving,
• vermijding en
• proberen ongedaan te maken.

Welke tactiek herken jij? Ik denk dat ik ze ongeveer alle 4 gebruikt heb de afgelopen dagen.

Waarom doen we dat? Wel heel simpel… Voelen wat er is, is pijnlijk en lastig. Maar dus (zie tips!) tegelijkertijd is het ook de enige manier om het in the long run beter te maken. En dat gaat stukken vlotter wanneer je een stevige basis en richting hebt (een goed werkend kompas dus), een dosis zelfvertrouwen en een vleugje humor. En die diploma’s haalde ik. In omgekeerde volgorde. ; – )

Woensdagmiddag en het wenen staat me nog steeds nader dan het lachen. De motivatie en goesting is ver te zoeken en ik heb het glas nog niet gehoffen op de verkoop van mijn stekje. Ik kan er simpelweg nog geen blijdschap over voelen. En dat is ok. For now.

Moraal van het verhaal? Er is er geen. Soms zijn de dingen gewoon ‘KAK’. En veel meer valt er dan niet te zeggen of te doen. Maar kijk, ik schreef alvast deze blog en kan dus puntje 2 schrappen. Voor vandaag dan toch. Oh en voodoo popjes maakte ik ook al… ; – )