16 of 40: bijna hetzelfde

Een bijna 40-jarige vrouw zat met een boekje in de zon. Moe maar content. Terug een beetje 16 maar tegelijk ook echt bijna 40. Een nacht grotendeels overslaan doe je niet meer ongestraft. Gelukkig waren ook haar emoties en gedachten eerder richting die 40. Anders was ze nu mogelijks in de 7de versie van iets. Haar bijna 40 levensjaren beschermden haar echter tegen dingen in de 7de macht en hielden haar voeten stevig op de grond. Hoewel, een beetje zweven mocht wel.

Relaties die stoppen zijn pijnlijk. Als je 16 bent, maar ook bij bijna 40. Als je 4 jaar je leven met iemand gedeeld hebt met de intentie om dat minstens nog eens 40 jaar te doen, dan doet dat logischerwijs iets met een mens. 16 of 40. En als dat dan ook nog eens een uitgerokken en onnodig pijnlijk proces wordt, zonder duidelijke oorzaak voor dat proces, tja… Dan wens je dat je bijna 40 was als 16-jarige en dat je weer 16 was als bijna 40-jarige. Het enige verschil is dat je als bijna 40-jarige weet dat er geen verschil is.

Stevig in je schoenen

De bijna 40-jarige was 4 jaar samen geweest met een net 50-jarige. Jammer genoeg bleek die een beetje last te hebben van dingen waar 16-jarigen wel eens vaker last van hebben. Op zoek zijn naar wie ze zijn en wat ze willen met hun leven. Geen stevige band met zichzelf noch met hun emoties. En losgeslagen hormonen die meer te maken hebben met onzekerheid dan met de hormonen in kwestie.

Hoewel de bijna 40-jarige die dingen best kon bedenken, swongen de emoties errond toch vaak de pan uit. Je hebt op die leeftijd doorgaans best wat geduld gekweekt (de ene al meer dan de andere), maar ook die opgebouwde reserve is niet eindeloos. De empathie en liefde van de bijna 40-jarige was echter groot. Die compenseerde bijgevolg het gebrek aan geduld. Uiteindelijk werd het hele proces daardoor echter enkel verlengd en ging de bijna 40-jarige van begripvol naar gefrustreerd, boos, verdrietig (en alle emoties van de regenboog) en weer terug.

Er was ook – eerlijk is eerlijk – een periode waarin de bijna 40-jarige alles liever voor zichzelf hield. Vanuit een diepgeworteld vertrouwen in zichzelf, principes en de net 50-jarige: het zou wel goed komen. De net 50-jarige nam het jammer genoeg niet zo nauw met dat principe. Niet dat hij geen man van principes was, maar hij had al eens de neiging de foute principes te kiezen.

 Een verleden met of zonder kleur

Eén van de dingen die de net 50-jarige man bv. niet zo goed begreep was dat herinneringen geen feiten zijn. Het zijn eerder bladzijden uit een kleurboek voor volwassenen die je op heel veel verschillende manieren kan inkleuren. De kleuren, precisie en liefde waarmee je dat doet, hangt af van de hoofdrollen in de herinnering. De figuren of tekeningen in het kleurboek. Wanneer die figuren plots beslissen dat een antwoord op een mail of een berichtje teveel energie vraagt, worden er al makkelijker andere emoties én kleuren gebruikt met alle gevolgen vandien.

Akkoord, net 50 zijn vereist dat je je energie beter moet bewaken dan wanneer je 16 was. Het betekent ook dat dingen wat meer tijd vragen. Al is een jaar denken over het antwoord op de vraag: ‘Wil ik verder met deze persoon?‘ bv. schromelijk overdreven. Of je nu 16 bent of net 50. Zeker als je gedurende dat jaar eigenlijk niet echt bezig bent met die vraag.

Natuurlijk hadden de bijna 40-jarige en de net 50-jarige 4 mooie jaren gehad. Met kleur. En natuurlijk was de net 50-jarige geen onmens. Net daar zat echter het probleem. Want de bijna 40-jarige kreeg in haar hoofd de twee versies van de net 50-jarige moeilijk met elkaar verenigd. Ze waren te verschillend.

Om dat dilemma opgelost te krijgen, gaf ze hem eerst tijd. Ze was tenslotte bijna 40. In een volgende fase besliste ze echter stapsgewijs om haar tijd bij te houden en de 50-jarige los te laten. De precisie en liefde zette ze bijgevolg niet meer in voor dat kleurboek. Uiteindelijk moet een bijna 40-jarige ook niet al te kwistig met haar energie omspringen.

De fases van een ‘relatie-rouwproces’

Elisabeth Kübler-Ross beschreef de 5 fases van een rouwproces:

• ontkenning
• protest & boosheid
• onderhandelen & vechten
• verdriet & depressie
• aanvaarding

Als je gaat googelen, vind je allerlei variaties van dit proces, maar ze vertrekken bijna allemaal vanuit ontkenning en gaan naar aanvaarding. Soms komen er nog fases voor zoals paniek en schok. En nadien volgen ook nog fases van actie en betekenis zoeken. Take your pick!

De bijna 40-jarige doorliep alle fases. Niet in een mooie lineaire lijn. Het ging een beetje alle kanten uit. Soms was er bv. boosheid en/of protest dat werd afgewisseld met onderhandelen en verdriet en dan terug ging naar boosheid. Boosheid in de vorm van denkbeeldige dartboards of een sexy alternatief voor de net 50-jarige. Om maar iets te noemen.

Alle fases en meer kwamen dus absoluut aan bod en werden grondig doorlopen in alle mogelijke richtingen. Kwestie van zeker te zijn dat ze allemaal de nodige aandacht kregen. Uiteindelijk zijn er dingen waar je als bijna 40-jarige niet bepaald beter in bent dan als 16-jarige.

Er waren pogingen om de net 50-jarige te doen inzien dat hij de fout van zijn leven maakte. Pogingen tot gesprek en onderhandelen. Berichten, telefoongesprekken, mails. De net 50-jarige had echter beslist dat op zijn gezegende leeftijd emoties geen rol meer mochten spelen. Bijgevolg had hij ze allemaal ergens ver weg gestopt. Waar niemand erbij kon. Het enige probleem was dat hij zelf ook vergeten was waar hij ze verstopt had. En dus waren de emoties voornamelijk aanwezig bij de bijna 40-jarige. Opnieuw in heel wat verschillende vormen. En waarschijnlijk een beetje in grote getale ter compensatie van het gebrek aan de overkant.

Er waren vooral veel tranen. ’s Morgens vroeg, ’s avonds laat en ook wanneer de bijna 40-jarige het het minst verwachtte. Bv. op een date met een mogelijke vervanger van de net 50-jarige. Bijna 40 jaar ervaring is duidelijk niet voldoende voor een vlekkeloos parcours.

Maar dus, toen de bijna 40-jarige vrouw in de zon zat met een boekje, geeuwde ze eens diep. De overgeslagen nacht liet zich gelden. Een biepje met als boodschap: ‘You’re awesome, you know that?‘ zorgde echter voor een brede glimlach op haar gezicht en katapulteerde haar opnieuw naar dat sweet 16 gevoel. Waarschijnlijk zou ze nog wel eens terug doorheen de fases gaan (in alle richtingen) en klaar voor een nieuw hoofdstuk ben je niet zo gauw als bijna 40-jarige, maar niemand zei dat je je ondertussen niet even terug 16 mocht voelen. Al zou ze vannacht wel weer in haar eigen bed slapen. Ze was tenslotte bijna 40. Een volgend biepje was echter voldoende om voorlopig alvast nog even 16 te blijven.