En plots waren er tranen. Ik had ze niet zien aankomen en kon zelfs niet zeggen waarom ze er waren. Ok, ik was een beetje lastig omdat internet weer maar eens haperde en omdat de ijskast het begeven had, maar je kon dat nauwelijks ‘erg’ noemen. Eerder frustrerend.
En omdat dat internet niet werkte was het des te frustrerend dat ik nu in de gang stond te snotteren terwijl er best wel wat passage was. Gek eigenlijk als je erbij nadenkt. Dat we onze emoties liever achter gesloten deuren de vrije loop laten. Zou het niet veel fijner zijn mocht iemand je dan zien en je gewoon een knuffel geven of even met je komen praten? Ok, ik geef toe dat de kans groot is dat mensen je gewoon voorbij zouden lopen omdat de meeste mensen zich doorgaans nogal opgelaten voelen wanneer emoties zomaar vrijelijk tentoon gespreid worden.
Een kruisje van heilige olie
Vorige week werkte dat internet ook niet en moest ik een nogal gevoelig gesprek volgen terwijl mijn beide gastheren twee meter verder een ontbijt klaar stonden te maken. Ook een beetje vervelend. Later zei één van de twee dat hij gemerkt had dat ik wat verdrietig was en hij vroeg of hij wat ‘heilige olie’ op mijn hoofd en armen mocht smeren. Ik sta doorgaans nogal met mijn voeten op de grond dus bij het woord ‘heilig’ krijg ik al een beetje rillingen. Maar hé, ik sta ook absoluut open voor dingen die ik niet ken. En dus glimlachte ik en knikte ik: ‘Si…‘ (ik zit in Mexico). Mijn voorhoofd, nek en armen kregen een kruisteken vettige, pardon, heilige olie. Een beetje onwennig klonk vervolgens: ‘Gracias‘.
De rest van de dag bleef ik vergeten dat ik overal olie had hangen en dus was ik op de duur een beetje een vettig geheel. En mijn lakens ook. De volgende dag was ik plots ziek. Eerlijk waar. Het ene moment was er niets en het volgende moment had ik hoofdpijn, liep de snot uit mijn neus en deed mijn keel zeer. Toen ik mijn gastheer (die met de heilige olie die blijkbaar permanent in zijn broekzak zit) tegenkwam, vroeg die mij hoe het ging. Ik vertelde hem dat ik me wat ziek voelde en hij knikte en glimlachte. Beetje een vreemde reactie op iemand die ziek is niet? Ik keek dus bedenkelijk en daarop zei hij: ‘Het verdriet en de negativiteit moet er op de één of andere manier uit hé!.
Ik was verbijsterd en nog steeds sceptisch, maar toen ik de volgende dag miraculeus genoeg eigenlijk terug betrekkelijk ok was en me vooral super voelde, vroeg ik me af of ik hem zou vragen waar hij die heilige olie vandaan had…
Snitzel en chocolade
Maar dus, verdoken sjamanen met heilige olie staan niet op elke straathoek te wachten tot ze tranen in iemands oog zien glinsteren. Vandaag hebben ze die van mij anders in ieder geval gemist. En dus deed ik wat mij een goed idee leek op zo’n dag. Ik pakte mijn boeltje, ging een wandeling maken en at waar ik zin in had: pollo milanese con papas (snitzel met frietjes) y chocolate frappé con crema batida (chocomelk met slagroom). En met de chocomelk kwam ook stabiel internet: een dubbele win!
Vaak realiseer ik me pas wat later wat eigenlijk de tranen bracht, zo ook deze keer. Het is ook iets wat ik bij anderen vaak hoor. Dat ze soms kwaad of verdrietig zijn, maar toch niets zeggen. Soms omdat ze bang zijn van emoties (of beter van de gevolgen van emoties), soms omdat ze conflictvermijdend zijn (same story) of soms omdat ze simpelweg niet weten wat er precies scheelt.
Your ducks in a row
Mijn raad? Let it be! Soms is het prima om emoties even te laten sudderen. Je hoeft jezelf niet altijd 100% te begrijpen. En het is altijd ok om later terug te komen op iets en dan te zeggen wat er mis was. Vijgen na Pasen bestaan niet als het over emoties gaat.
Je hoeft niet steeds alles onder controle te hebben. Of zoals ze in het Engels zeggen: ‘all your ducks in a row‘. Soms heb je niet eens een idee waar die ‘ducks‘ van jou zijn, laat staan dat ze in een rij lopen. En dat is helemaal prima.
Geef jezelf toestemming om je ‘kak’ te voelen. Je hoeft niet meteen terug naar ‘happy happy joy joy’. En weet dat een ‘chocolate frappé con crema batida’ wonderen kan doen. Zelfs met Mexicaanse chocolade. En zeker als er niemand met heilige olie in de buurt is.
