Vanavond is het kerstavond. Hoe graag ik ook wil zeggen dat het een dag als een ander is, dat klopt niet helemaal.

Ik zit momenteel in Mexico. Exact een week, hoewel ik hier eigenlijk al twee weken had moeten zijn. Ook niet in het stadje waar ik nu zit en ook niet alleen. Long story short, er is dus plots heel wat veranderd. Toen bleek dat ik alleen zou moeten gaan, was mijn eerste reactie: ‘Ik ga niet!‘. Dat had niets te maken met angst voor alleen reizen ofzo, dat doe ik vaak genoeg en vind ik best aangenaam. Het had wel alles te maken met mijn verwachtingen én met ‘de feestdagen’.

Mijn gevoel rond de feestdagen

Al sinds ik een jaar of 18 was, heb ik een hekel aan Kerstmis. Ik ontdekte toen namelijk enkele dagen voor Kertsmis dat de relatie van mijn ouders niet echt stabiel was. Niet dat dat helemaal nieuw was, maar wel de informatie die ik toen per ongeluk las en de stress en verantwoordelijkheid die daarbij kwam kijken. Moest ik iets zeggen of niet? Dat is er niet beter op geworden toen mijn broer 6 jaar geleden een maand voor Kertmis verdween. Kerstmis hangt daarom voor mij een beetje samen met verlies.

Toch kijk ik wel graag naar de voorspelbare, romantische happy ending Hollywood movies over de kerstdagen. Guilty pleasure. Ach, tegenstellingen maken ons interessant denk ik dan maar. ;-)

Met gescheiden ouders was het altijd een beetje schipperen tussen wanneer waar feest én je hebt dubbel zoveel kerstfeesten. En waar vieren we kerstavond? Vroeger werd dat dan opgelost met nergens. En dan zat ik dus op kerstavond wel eens alleen, want relaties hadden ook nogal eens de neiging om moeilijk te lopen rond die periode. Voor hij verdween ging ik op kerstavond met mijn broer eten. Hij en ik alleen en dat was voor mij de meest memorabele kerstavond van het afgelopen decennia.

Alleen of niet?

De laatste vier jaar vierde ik Kerstmis slechts één keer in België (en Duitsland) met familie. Meestal was ik in Mexico met mijn lief en was Kerstavond simpel gaan eten en Nieuwjaar hetzelfde alleen iets later. Perfect. Meer hoefde dat niet te zijn. Nu moest ik dat plots alleen gaan doen. En hoewel ik van de daken kan schreeuwen dat het een dag als een ander is. Het voelt meestal toch niet helemaal zo, simpelweg omdat we niet bepaald afgesneden zijn van de rest van de wereld. Zelfs niet in een klein stadje ergens in midden Mexico.

Ik ben een fan van impulsief en je goesting doen, maar ook daar zijn grenzen aan.

Daarom besliste ik dus in eerste instantie dat ik niet zou gaan, maar dat betekende ook dat ik mijn ticket kwijt was. Pijnlijk, maar ik was simpelweg niet in staat om op één dag te beslissen of ik alleen zou gaan en dan ook nog eens een nieuw plan uit te werken. Ik ben een fan van impulsief en je goesting doen, maar ook daar zijn grenzen aan.

Dankzij de stakingen in Parijs (kijk er komt toch iets goed uit), werd mijn vlucht echter gecanceld en kon ik die gratis verzetten of all together cancellen. Ik had een half uur de tijd om te beslissen.

Uiteindelijk stelde ik me de vraag wat ik het allerliefst zou willen. En na de onrealistische antwoorden die dingen buiten mezelf betroffen (jep, tuurlijk zijn die er ook), bedacht ik me dat ik eigenlijk wel wilde gaan en er het beste van maken. Niet om iets te bewijzen, niet om flink te zijn, maar simpelweg omdat dat de beste optie leek. Ik verzette mijn ticket naar één week later en had bijgevolg ook één week om alles te regelen.

De draaglijke lichtheid van het bestaan

Vandaag zit ik in een klein stadje ten zuiden van Mexico City, Tepoztlàn. Het is een eerder alternatief en kunstzinnig stadje met een speciale vibe. Ik ben hier eigenlijk puur toeval terecht gekomen, maar het is misschien wel de ideale plek om per ongeluk te belanden. Niet meteen wat infrastructuur betreft, want internet is nog steeds maar ‘kwikkel kwakkel’, maar op zich was dat voor mij persoonlijk ook net wel even goed. Ik moest het even helemaal loslaten. Geen enkele keuze.

Gisteren zat ik op de markt iets te eten, toen een man me aansprak. Mijn Spaans is nog steeds bedroevend beperkt, maar ik slaagde er wel in een simpel gesprekje aan te knopen en hij gaf me prompt 2 stukken verse chocolade van de 4 die hij net gekocht had. Ik werd er instant blij van.

Later deed ik een babbeltje met mijn airbnb host en zei die plots dat hij gevoeld had dat ik wat triestig was, waarop ik kort uitlegde wat er aan de hand was. Hij vroeg of hij heilige olie op mijn hoofd en armen mocht doen, want dat zou helpen met de heling. Ik sta doorgaans nogal met mijn voeten op de grond en dat is dus wat ver van mijn bed, maar ik vond het een super lief gebaar en ik sta wel bewust open voor andere denkwijzen en visies dan de mijne.

Ook werd ik uitgenodigd voor Kerstavond en ik heb ja gezegd. Spannend, maar ik zie wel wat het wordt. Let go.

You’re not alone

Ik krijg van cliënten de laatste tijd ook vaak vragen over de feestdagen. Dat ze stress hebben voor de vragen op een familiefeest, dat ze tegen de feesten opkijken en liever nog niet zouden willen gaan of dat ze last hebben van een eenzaam gevoel. Vragen zoals: ‘Hoe komt het toch dat jij nog steeds alleen bent?’ worden gevreesd en gehaat. Het is dus iets dat heel wat mensen kennen, de ‘feestdagen-blues’. Zeggen dat het een gewone dag is als een ander, dat doet afbreuk aan wat het is en hoe het voelt.

Ik vraag jou toch ook niet waarom jullie nog steeds bij elkaar zijn?

Meer en meer zie ik het wel als een uitnodiging om dicht bij jezelf te blijven. Op welke manier dan ook. Om jezelf beter te leren kennen. Om diepgang te creëren, zelfs op die lastige familiefeesten. Zie die vragen als een uitdaging buiten je comfortzone. Als een mogelijkheid om te groeien. Zo kwamen enkele cliënten samen tot mogelijke grappige antwoorden zoals: ‘Ik vraag jou toch ook niet waarom jullie nog steeds bij elkaar zijn?’. Het kan even goed voldoende zijn om simpelweg te laten weten dat je dat geen fijne vraag vindt en dat die je verdrietig maakt. Of je stuurt op voorhand een mailtje met de boodschap dat iedereen die je die (of een andere vraag die je meegeeft) stelt, je een kerstkado verschuldigd is.

Point is dat je jezelf de vraag stelt hoe JIJ anders kan reageren in plaats van je focus te leggen op die andere kant, waar je op zich weinig invloed op hebt. Hoe kan je sterker gaan staan? Hoe kan jij je eigen talenten inzetten om met zo’n vraag om te gaan? Ben je creatief? Maak er iets anders van! Competitief? Maak er een spel van? Empathisch? Toon anderen wat het effect is en zo kan je sterk staan in je kwetsbaarheid.

Los van de lastige vragen kan je een extra uitdaging met jezelf en/of je familie aangaan, door volgende vragen te stellen:

• Wat is een positieve herinnering aan 2019? Waar ben je vooral trots op? Wat haalde je uit 2019? Wat maakte je blij? Eén positief ding dus dat voor jou staat voor 2019.
• Wat laat je los van 2019? Wat ging moeilijk of wat wil je achter je laten?
• Waar kijk je naar uit in 2020? Wat staat er te gebeuren of beter nog, wat ga jij doen gebeuren?

Niet alleen is het een goede oefening voor jezelf om je richting te bepalen en bewust te leven, ook kan het in je familie zorgen voor gespreksstof, meer verbondenheid en begrip. En wie weet zorgt het er wel voor dat je volgend jaar eindelijk heel andere vragen krijgt… You never know! ;-)