Vanmorgen geraakte ik niet uit mijn bed. Ik was nochtans wakker om 7 uur en toch duurde het nog een hele tijd voor ik eruit stapte. Als zoiets vroeger gebeurde, dan was er frustratie en was ik kwaad op mezelf. Vervolgens bepaalde dat gevoel vaak de rest van de dag. Want die was slecht begonnen. Het verkeerde been uit bed. Of beter een veel te laat been uit bed.
Feestje in de badkamer
Vandaag deed ik het anders. Ik stond op, stapte de douche in en zette de muziek in de badkamer nogal luid. Ik koos de songlist ‘songs to sing in the shower’. Kon niet mis gaan daar. Dat deed het ook niet. Voor ik het goed en wel besefte, kweelde ik mee met dansmoves en al. Feestje in de badkamer!
Je kan dat loslaten noemen. Ik snapte dit concept een lange tijd eigenlijk niet zo goed. Hoe doe je dat? En welke dingen moet je dan precies loslaten? Het leek mij nooit zo ‘gezond’ om dingen die lastig zijn los te laten. Want ik geloof net in je ergens in onderdompelen of iets dichterbij nemen en ermee aan de slag gaan. En zo verdwijnen die dingen vaak simpelweg makkelijker. Uit zichzelf. Ik bleef er dus maar af van dat loslaten.
Gaandeweg besefte ik echter dat ik wel dingen losliet. En dat dat wel zinvol is. Wat niet nodig is, wat je niets meer kan leren of niet verder kan helpen, dat laat je los. Verdriet is nodig. Pijn of ruzie kan je nog iets leren. En frustratie kan je soms verder helpen, maar vaak ook helemaal niet.
Mijn ochtendlijke frustratie was in te delen in dat laatste vakje. Het zou me niet verder helpen of niets leren en dus liet ik het los. Hoe? Heel simpel! Door te shaken en zingen in de badkamer. No rocket sience dus…
Compartimentaliseren
Je zou het ook ‘compartimentaliseren’ kunnen noemen. Say what? Klinkt ingewikkeld, maar eigenlijk is het dat niet. Het is een vorm van loslaten. Wij leven vaak op emotionele golven. Die nemen ons mee en het lijkt alsof we weinig in de pap te brokken hebben. Met het slechte been uit bed gestapt zorgt automatisch voor een rotdag. Vervolgens dobberen we de rest van de dag op de golven in ons bootje.
Als we roeispanen of een roer zouden hebben, dan kunnen we gaan compartimentaliseren. We kappen onze dag eigenlijk allemaal in kleine stukjes en beslissen bewust, door een bepaalde actie, om ergens opnieuw te starten.
Ik frustreerde mezelf door op mijn gsm te liggen scrollen en maar niet uit mijn bed te komen. Dat had makkelijk de rest van mijn dag kunnen bepalen. Door de muziek en het dansen en zingen, heb ik een nieuwe start voor mezelf gecreëerd. De tijd daarvoor was al verloren. Dus ik won er niets bij om kwaad en gefrustreerd op mezelf te blijven.
Dus in plaats van slecht gezind te starten en lastig op jezelf te zijn, sluit je dat moment in je hoofd af en begin je een nieuw moment. Je slaat een bladzijde om. Begint aan een nieuw hoofdstuk zo je wil. En dat kan je op een dag net zo vaak doen als nodig. Op die manier vermijdt je dat je vast komt te zitten in een negatieve spiraal.
Op iets grotere schaal
Ik geloof rotsvast in de kracht van ervaringsleren. In dingen doen en ervaren en zo groeien en leren. Je kan 100 zelfhulpboeken lezen en heel wat studies gedaan hebben. Dat wil echter niet zeggen dat je echt snapt waarover het gaat. Dat doe je pas als je er naar handelt. Als psycholoog vind ik dit een enorm belangrijk principe. Al sinds ik psychologie studeerde.
Ik herinner me nog heel goed dat ik als 21-jarige een koppel van in de 50 met relatieproblemen voor mij had. En het enige wat ik kon bedenken was: ‘Wat kan ik hen in godsnaam bijbrengen? Hoe moet ik hen helpen?’. Hier zat natuurlijk mijn eigen angst onder. Mijn onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg?
Maar ook nog iets anders. Ik had de boekenkennis en een beetje een aangeboren sterkte of talent om anderen te helpen, steunen en motiveren. Nu kan ik dat zien en durf ik dat neerschrijven. Toen niet. Want wat ik toen vooral miste was ervaring. Levenservaring. Weten wat iets is en hoe iets voelt. En dat kan geen enkel boek je leren.
Practice what you preach
Zonder me daar helemaal van bewust te zijn, werd dat mijn rode draad. Leren, ervaring opdoen, groeien.
Zo stippelde ik gaandeweg mijn eigen, unieke weg uit. Die liep heel anders dan bij de meeste mensen rondom mij en dus ging dat niet zonder slag of stoot. Ik ben vaak bang geweest, heb me alleen en onzeker gevoeld. Doe ik wel het juiste?
Want dat is meteen ook het akelige. Als je voluit voor je eigen weg gaat, die afwijkt van de voorgeschreven weg, dan sta je er vaak wel alleen voor. Dan voel je je geregeld een beetje verloren. En dan kan je niet altijd terecht bij je omgeving.
Zo ging ik reizen. En kwam ik in de Afrikaanse bush heel onverwacht een man tegen. Een Duitser. Een getrouwde Duitser. Hoe bedenk je het. I know. Want ik zou nooit iets met een getrouwde man beginnen. En al helemaal niet met een Duitser. Of was het omgekeerd…?
Ik besliste om mijn vaste job op te zeggen en ging voluit voor onzekerheid. Omdat ik wist dat mijn weg die richting uit liep. Ik bleef reizen en startte mijn eigen bedrijf. En dat draaide.
Ondertussen is hij niet meer getrouwd. Wel nog Duitser. En ook mijn lief. Hij is een wildlife fotograaf en dus zit hij een vijftal maanden per jaar in Afrika. Ik ging mee als ik kon, maar werken in Afrika is niet evident, want internet is daar nogal onbestaande of alleszins onstabiel. En dus zie ik hem vaak voor een lange periode niet.
Crisis als opportuniteit
Na meer dan drie jaar, begon dat wat te wegen. We zijn heel verschillend hij en ik. En we wandelen allebei nadrukkelijk op ons eigen pad. Dat maakte het al eens lastig om een pad te vinden dat ons beide in de juiste richting bracht.
Meer en meer kwamen er lastige gesprekken. Meer en meer kwam er frustratie. Bij mij, maar ook bij hem. Mijn lief is namelijk enorm sterk in zijn eigen weg gaan. Nog beter dan ik eigenlijk. En hij is geen prater. Ik wel. En dus hadden we heel wat gesprekken die telkens hetzelfde eindigden. We kwamen er niet uit.
Er waren momenten dat ik vreesde of dacht dat we misschien toch niet zo’n goede match waren. En zo’n gedachten sluipen in je relatie. Of je dat nu wil of niet.
Op een dag waren we in Duitsland voor een tentoonstelling van hem. Ik liep er al een aantal uur rond, maar voelde me nutteloos. Mijn Duits is niet zo geweldig. Ik begrijp veel, maar spreken is moeilijk. Mijn lief was in zijn nopjes. Ik denk dat hij meer gezegd heeft die dag dan de rest van de week bij elkaar. Ik niet. Ik was stil en voelde me verloren en alleen. En dat in een drukke, grote hal propvol mensen die de foto’s van mijn lief bewonderden. Wat deed ik daar…?
De noodzakelijke spiegel
Een vriendin uit Zimbabwe die in Duitsland woont en even langs kwam, bleek mijn redding. Ze nam me mee om ergens te gaan lunchen. Ik kon eindelijk weer gewoon een gesprek voeren met iemand in het Engels en dan ook nog eens iemand die me op dat specifieke moment prima begreep. Ook zij voelde zich vaak een vreemde in Duitsland.
Een lunch veranderde in een namiddag en ondanks het gebrek aan een mooie zonsondergang, gingen we zelfs voor een cider als sundowner. En die cider scheen te helpen, want voor we het goed en wel beseften, hielden we elkaar een spiegel voor. Zij had een duwtje nodig en hoewel ik me er nog niet bewust van geweest was, ik ook.
Plots werd alles heel duidelijk voor mij. Ik had mijn focus buiten mezelf gelegd. Bij hem. Ik wilde dat hij iets veranderde. Dat hij oploste waar we vast zaten. Tenslotte was het zijn levensstijl die het voor mij onmogelijk maakte de mijne te volgen. Ik wilde een compromis van hem.
Maar eens ik mijn focus weer op mezelf had gelegd, wist ik het antwoord. ‘You’ve got to go first.‘ zei een vrogere coach van mij steeds. Ik moest eerst zelf iets veranderen, iets beslissen. En de toekomst zou zo vanzelf uitwijzen waar dat ons zou brengen. Ik hoefde helemaal niet te beslissen of deze relatie werkte of niet. Daar kon ik over blijven denken en analyseren en het zou me geen stap verder brengen. Nee, ik moest simpelweg doen. Actie. Ervaren.
En dus ‘right there, right then‘ besliste ik: ‘Ik ga in Cape Town wonen.’ Verschrikkelijk spannend! En zeker om dat hier nu neer te schrijven. Dat is plots zo ‘echt’.
Terug bij loslaten
En eens ik had losgelaten dat mijn lief in actie moest schieten. Eens ik zelf weer aan het stuur zat, kwam er plots een golf van energie terug. Zag ik plots weer haarscherp in welke richting mijn weg de berg op kronkelt.
Hij vertrok enkele dagen geleden opnieuw naar Afrika. En dat voelde prima eigenlijk. Ik weet dat hij in eerste instantie hoopte dat het een fase zou zijn. Iets dat wel weer over zou waaien. Dat gebeurt ook al wel eens bij mij. Maar een gesprek enkele dagen voor zijn vertrek, maakte duidelijk dat het toch al een beetje aan het inzinken was bij hem. ‘How much is a house in Cape Town?‘, vroeg hij plots. Een zaadje gepland. Ik kon alleen maar glimlachen. Dat was alles wat ik nodig had.
De eindeloze gesprekken en zoektochten, hadden niet dat ene ding kunnen doen, dat zaadje planten, maar mijn eigen actie wel. En los van hem, voel ik opnieuw haarscherp dat het klopt. Hoe het ook uitdraait. Met of zonder hem, of Cape Town nu geweldig voelt of stevig tegenvalt. Het blijft de enige weg. Mijn weg. En enkel door te doen, zal ik ervaren of het klopt en echt past. Iets wat jaren van analyseren nooit zal kunnen doen…
En dus, ja er is best wat gezonde spanning. Soms ronduit een kleine paniek. Maar altijd, zelfs op die momentjes van paniek of angst is er dat vertrouwen in mezelf dat door dergelijke crisissen enkel gegroeid is.
Ik pak me dus nog een cider en sluit de dag af met de ‘late night vibes’ spotify list en een cider. Schol. Op loslaten. Op durven riskeren en ervaren. En natuurlijk ook op Cape Town. Schol.
