Een zondagavond en ik sta met een elderflower cider (mijn favoriet) op het dak naar de zonsondergang te staren. Een beetje een nostalgisch gevoel overvalt me. Of nostalgisch, misschien ook wel simpelweg dankbaar. Ik had een fijn weekend. Genoten van de zon en vrienden. En eigenlijk kan ik ook best genieten van alleen zijn en van kleine momenten zoals dat moment daar op het dak.
Terug naar jezelf
Ik besliste ook om weer gewoon te schrijven. Niet de ‘verantwoorde werk-berichten’, maar echt gewoon schrijven. Uit het leven geplukt. Bloggen zo je wil. Waarom? Gewoon omdat ik dat oprecht graag doe. En omdat ik denk dat het ook best kan hier. Uiteindelijk gaat het over leven, echt zijn, over dagdagelijkse dingen en emoties. The good. The bad. The ugly.
De laatste maanden heb ik een beetje vast gezeten met mezelf en met de manier waarop ik mijn ‘marketing’ wil voeren. Marketing. Dat klonk zo ver weg van wat ik doe en wie ik ben, dat ik er een beetje rillingen van kreeg. Ik negeerde dat verder vooral of deed iets halfslachtigs, waar ik dan weer niet verder mee ging.
En gisteren geraakte ik aan de praat met iemand en plots bleek dat zij me volgde op Facebook. En ze zei er ook bij dat ze zichzelf er vaak op betrapte om gewoon door te scrollen, maar dat ze wat ik schreef toch geregeld las. Dat deed oprecht deugd.
‘Follow your Feet’
Het deed me ook nadenken over dat hele ‘marketing-gedoe’. Misschien was ik gewoon wel goed bezig? Misschien moest ik hier ook maar gewoon mijn eigen voeten volgen. En vertrouwen hebben. In mezelf en het universum (zonder enige zweverigheid). Dat zeg ik altijd zelf tegen anderen, dat ze hun voeten moeten volgen en hun eigen weg gaan. Zelfs als dat niet de makkelijkste weg blijkt. Zo benoemde ik zelfs mijn programma: Follow your Feet.
Het deed me denken aan wat een coach waar ik zelf ooit mee werkte me steeds weer zei: ‘When you do your thing, put your blinders on!‘. En dat klopt. Hoe meer we naar anderen kijken en proberen doen wat we ‘zouden moeten doen’ of wat ‘verwacht’ wordt, hoe verder weg we van onszelf geraken. En laat dat authentieke stukje voor mij nu net zo cruciaal zijn. Ik wil doen wat bij mij past. Voor 100%. En dus als de marketing strategie die ik ‘zou moeten volgen’ niet bij mij past, dan moet ik simpelweg mijn eigen strategie creëeren. Easy peasy.
Van je hoofd naar je buik zakken
Ik weet niet of jullie dat gevoel kennen. Het gevoel van een ‘aha erlebnis’. Zelfs wanneer het gaat over logische dingen. Dingen die je eigenlijk al lang wist. Boven in je hoofd. Het was gewoon nog niet naar je buik gezakt. Of zoiets.
Want we zijn allemaal af en toe onzeker. Bang. Ronduit ‘terrified‘ soms. En dan kan ons hoofd vanalles zeggen. De rest volgt simpelweg niet. En dat voelt niet goed. Alsof je wat vast zit en geen idee hebt hoe je daar weer uit geraakt. Je wil wel, maar het lukt niet. Of je hebt simpelweg geen idee waar te starten.
Een cider op het dak
Daar stond ik dan. Met een elderflower cider in mijn hand te denken aan wat ik die avond nog zou gaan doen. Geen tv, dat wist ik. Ik wilde iets creëeren. Iets doen. Iets dat goed voelde. Zelfs met een beetje alcohol in mijn hoofd.
En zo schreef ik dit. Tevreden. Dankbaar. Gelukkig. Ondanks de gaatjes in het dak die eerder voor een lek gezorgd hadden. Ondanks de gaten in het plafond door diezelfde lek. Ondanks mijn lief die ondertussen in Afrika zit en die ik wel een beetje mis. Ondanks de onduidelijkheid en onzekerheid van sommige onderdelen van mijn leven.
Er was enkel een glimlach. En goesting voor een tweede cider. Schol!
