Het was niet zo dat alles vreselijk moeilijk ging of ik me doodongelukkig voelde. Mijn job was de slechtste niet en ik had best fijne collega’s. Mijn relatie was eveneens niet onleefbaar. Het leven kabbelde rustig verder (en ok, soms een beetje terug ook).

En net dat bleek achteraf mogelijks fataal: dingen die ‘ok’ zijn en ‘kabbelen’. Het dwingt je niet echt tot actie. Je zou dus, kort door de bocht, kunnen zeggen dat je beter een rotslechte job hebt of een relatie waar net alles op de klippen is gelopen.

Desperation or inspiration

Mijn kabbelend beekje veranderde op een dag plots in een neerstortende waterval. Mijn broer verdween. Ik leerde toen de waarheid achter die laatste, kort-door-de-bocht, stelling. Ze zeggen wel eens dat mensen enkel iets veranderen of tot drastische actie overgaan vanuit ‘desperation‘ of ‘inspiration‘. Dat klopt.

Eerst was er een periode van ongeloof, zoeken, politievergaderingen, verbijstering. Gaandeweg werd duidelijk dat er geen schot in de zaak zou komen en dat dit wellicht zo zou blijven. Dat gegeven moest ik zien te verwerken. En er zijn maar twee mogelijkheden om dat te doen: voluit kiezen voor het leven of eraan ten onder gaan.

Ik koos voor het eerste en besliste op een dag dat kabbelen niet meer voldoende was. Het leven kon immers in een oogwenk voorbij zijn. Je kon simpelweg verdwijnen. Zomaar. Plots van de wereldbol vallen.

Ik startte een beetje onzeker. Ik zou drie maanden gaan reizen. Dat zou haalbaar zijn voor mijn omgeving toch? Al snel groeide dat idee naar zes maanden en zelfs naar een jaar. Hoe zou mijn omgeving reageren? Zou er begrip zijn? Op het werk kreeg ik snel groen licht. Collega’s stonden helemaal achter mij. Een opluchting.

Mijn ouders hadden het echter moeilijk. Ze verloren immers al een kind. Hun woorden. Mijn zus ook. Ze liet me zelfs een contract tekenen. ‘Ik, Sofie, beloof dat ik na een jaar terug kom.‘. Ik tekende, schoorvoetend, vermits ik voelde dat ik deels net weg wilde van alle verwachtingen rondom mij. Maar natuurlijk wel terug naar mijn zus.

Een enkeltje Afrika

De periode voor mijn vertrek was druk. Er was zoveel dat geregeld moest worden en bijgevolg stond ik amper stil bij mijn vertrek en alles erna. Dat zou ik dan wel zien. Dus toen ik plots alleen door de douane in Zaventem wandelde, durfde ik niet goed achterom kijken. Wat als ze de vraagtekens in mijn ogen zouden zien?

De eerste drie maanden zat ik in de bush in Afrika. Geen internet, geen tv, geen afleiding. Een verademing, maar ook confronterend tegelijkertijd. Je hebt namelijk geen benul wat al die afleiding met je doet. Tot die wegvalt. De pijn, het verdriet, de vraagtekens van het leven, al die dingen die je zo makkelijk weg steekt in onze ‘ultrasnelle afleidingsmaatschappij’.

Ik kon ze plots nergens meer weg steken. En dus kwamen ze er op de meest onverwachte momenten ineens vanzelf uit. Op safari in de jeep, zonder enige aanleiding. In de hangmat terwijl ik naar olifanten lag te staren. Op uitstapje met vrienden terwijl we gingen picknicken en vissen. Tranen met tuiten. Zomaar plots.

Maar ik heb er geen spijt van. Integendeel. Het was een noodzakelijke stap op mijn weg om weer mijn plek te vinden op deze dolgedraaide wereldbol waar mensen zomaar af kunnen vallen…

Geen weg terug

Verder in mijn trip, ontstond er meer en meer onrust. Het soort onrust dat je voelt wanneer de dokter je voor twee weken thuis schrijft met een burn-out en je eigenlijk enkel meer stress krijgt omdat je binnen de twee weken dus een oplossing moet vinden voor een probleem dat je niet eens echt begrijpt. En ik had een jaar. Of bijna toch, want ook mijn werkgever kwam al een pak vroeger met de vraag of ik zou terug keren en wanneer dan.

Er groeide een soort onrustige frustratie. Het jaar was om en ik wist nog steeds niet wat ik wilde. Ik had mezelf niet ontdekt. Het had me wel ongelofelijk goed gedaan en een paar dingen waren in elk geval duidelijk geworden.

• Ik zou niet meer terug gaan naar mijn job.
• Ik zou niet meer terug gaan naar mijn ‘oude leven’.
• Ik zou niet meer terug gaan naar mijn ‘oude ik’.

Die dingen waren voorgoed verleden tijd. Omdat ik mezelf niet ontdekt had, ben ik toen gestart met ‘mezelf opnieuw uitvinden’. Ik volgde cursussen, las boeken, had een coach, probeerde en experimenteerde met vanalles. Ik had mezelf eigenlijk volledig carte blanche gegeven. Alles kon en alles was mogelijk. En op zonnige dagen geloofde ik dat ook.

Brood op de plank

Ik had een idee, maakte een website, ging er helemaal voor… en merkte dat het toch niet mijn ding was. En dus startte het hele proces opnieuw. De teller staat ondertussen op 3 websites en nog heel wat zijweggetjes. Een paar dingen werden gaandeweg duidelijk. Bijvoorbeeld dat mijn pad niet meer echt door België liep. Af en toe slingerde het eens tot ginder, maar permanent weer hier wonen, dat wilde ik niet meer.

En dat had natuurlijk ook zijn consequenties. Ik moest per slot van rekening mijn boterham verdienen… Als psycholoog zag ik niet hoe ik dat, zwervend over onze wereldbol, zou kunnen doen. Maar plots, vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Outside of the box, gaat dat natuurlijk wel! Hoewel ik het allemaal geprobeerd had, van nanny over lodge manager tot travelblogger, wist ik plots wat ik zou gaan doen.  Ik zou mensen die net als ik de weg kwijt waren, helpen om outside the box te kijken.

Vol enthousiasme begon ik te werken aan een online programma. Niet iedereen geloofde erin. Mijn vader bijvoorbeeld was doodsbang nadat ik mijn job opgezegd had. Hij vreesde volgens mij voor mijn mentale gezondheid. En toen ik af kwam met online hulpverlening denk ik dat hij mij het liefst had laten opnemen. Gewoon totdat ik terug in de ‘zekerheidsillusie’ geloofde.

En nu?

Vandaag is mijn vader mijn grootste fan. Hij deelt steevast elk bericht. En stuurt ook consequent berichtjes via mijn professionele pagina, zodat ik in een kramp moet schieten om snel te antwoorden. ‘Oh, heb jij dan twee ‘Faceboeken’?’

Ik ben exact waar ik wil zijn vandaag. Ik volgde mijn voeten en vond mijn eigen weg. Ik leef meer dan ooit en hoewel ik nog steeds niet altijd zo mindfull ben en bij tijd en wijle eens goed vloek, durf ik mezelf gerust ‘gelukkig’ noemen. Het gemis van mijn broer zal waarschijnlijk nooit helemaal slijten, maar de wetenschap dat hij trots op mij zou zijn, sterkt me en maakt me enkel meer vastberaden. Ik zal mijn steentje bijdragen en deze wereld een beetje minder hard doen draaien. Wie weet vallen er zo ook minder mensen gewoon op een dag plots af?

Mijn hele zoektocht, gecombineerd met alle kennis die ik ooit opdeed (eindelijk komen al die masters, opleidingen en diploma’s nog eens ergens van pas), stak ik in een 12-weken-programma waarbij je jezelf opnieuw kan uitvinden. Met eender welke bagage, achtergrond of vraag. Als ik het kan, dan jij ook! En je hoeft er zelfs de wereld niet voor rond te reizen. Al kan dat natuurlijk een bonus zijn.

Het online verhaal

Van elk gesprek met cliënten krijg ik energie. Hen zien vooruit gaan en veranderen is ‘kippensoep voor de ziel’. Daar waar ik vroeger soms stiekem hoopte op een cliënt die zou afbellen, kijk ik er nu steevast naar uit. En hoewel bijna iedereen start vanuit vraagtekens wat het online-stuk betreft, eindigt ook bijna iedereen met uitroeptekens.

Dat scherm ertussen ja, dat is iets anders dan face to face. Maar langs de andere kant, veel psychologen-lokaaltjes hebben de gezelligheidsgraad van de gemiddelde parochiezaal. En een deprimerende omgeving helpt je ook niet bepaald op weg. Hier kies je zelf waar je zit. In je luie zetel, een koffiebar of de tuin. Alles kan. En dat scherm is nu eenmaal onderdeel van deze tijd en onze maatschappij. That’s it. De gesprekken zijn niet minder echt of diepgaand. Integendeel.

Het werkt, keer op keer. Het haalt mensen uit de middelmatigheid en zet hen terug achter het stuur. Op weg. Op hun weg. En bij mij kabbelt er vandaag niets meer. Het stroomt met overtuiging en zonder de minste twijfel wat de richting betreft.