Veel te warm buiten en binnen is het nog erger. Ik heb me al enkele dagen voorgenomen om weer eens te schrijven en om de to do’s die al dagen (wat zeg ik? weken!) op mijn to do-lijstje staan ein-de-lijk aan te pakken. Het is half elf ’s avonds en naast heel wat dingen die niet op dat lijstje stonden, heb ik niets gedaan. Pas op, het is niet dat ik de hele dag op mijn gat gezeten heb. Ho maar! Ik heb opgeruimd, gestofzuigd en afgestoft (het was nodig…). Ik heb eindelijk de dampkap die al dagen half uiteen lag omdat de lampjes ontbraken, weer in elkaar gepuzzeld nadat ik de gekochte lampjes die kapot bleken, terug ben gaan wisselen. Ja, ze houden je wel bezig die ‘doe-het-zelf-zaken’… Alles moet je zelf doen, ook testen of ze wel werken. Niet het geval dus. Maar de dampkap is weer als nieuw en ik kan terug zien hoeveel zout en peper ik in het eten schud (al maakt dat niet altijd even veel verschil…). Ik heb ook wat spulletjes op tweedehands.be gezet, een pakje naar de post gebracht en er is iemand langs gekomen om iets te komen afhalen. Ik ben dus best wel zinvol bezig geweest eigenlijk.
Er is echter een maar. Een dikke vette maar. Want de enige reden dat ik al die dingen gedaan heb, is omdat ik iets anders aan het vermijden ben. Jep. Die to do’s van enkele weken terug. Die dingen waar ik eigenlijk stiekem en onbewust tegenop zie. Ok, toegegeven, het is momenteel een beetje bewust, anders zou dit schrijven lastig zijn geweest, maar toch. Het blijft iets deels ongrijpbaar waar onbewust nog heel wat meer mee aan de hand is.
Punt is dat ik wel wil. Echt wel. Maar iets houdt me tegen. Keer op keer. Dag na dag. Ik ben er nog niet vertel ik mezelf. Nee, eerst moeten ‘deze dingen’ gedaan worden en pas dan kan ik… Onzin. Drogredenen. Uitstelgedrag. Angst.
Zo vervelend soms als je zelf therapeut bent. Je ziet de dingen al van mijlenver. Je weet meestal zelfs hoe het komt. Maar ondanks al die inzichten, kennis en achtergrond, ben ik even goed verloren. Frustrerend. Nog erger eigenlijk. Ik ben me namelijk de hele tijd bewust van het feit dat ik mezelf saboteer. En terwijl moet ik een cursus schrijven over hoe je beter kan omgaan met zelfsabotage. Eén van die to do’s op datzelfde lijstje. Zucht.
Het probleem met die sabotage zit hem in het simpele feit dat je jezelf wijsmaakt dat je nog niet klaar bent voor wat het dan ook is dat je wil veranderen of doen. Het is niet het goede moment. Eerst moet het iets rustiger zijn, de verbouwing moet eerst rond zijn of de kinderen moeten iets ouder zijn. Er is altijd wel iets en we vertellen iedereen die het horen wil, dat precies dat de reden is dat we nog niet gestart zijn. Maar de waarheid is veel simpeler. Dat is allemaal onzin. Vandaag, nu, is net zo’n goed moment als wanneer het rustiger is, de verbouwingen afgerond zijn of de kinderen bijna volwassen. Waarschijnlijk zelfs een beter moment.
Waarom doen we dat dan? Waarom maken we onszelf vanalles wijs en stellen we de dingen die we eigenlijk echt graag willen uit? Ook niet zo moeilijk. Dat doen we simpelweg omdat we bang zijn. Bang van alles waar we niet zeker van zijn. Van al het onbekende. Wat gaan mensen ervan denken? Zal het mij wel lukken? Kan ik dit wel? Is het wel realistisch?
Angst en het idee om niet ‘klaar’ te zijn, is DE reden dat zoveel mensen eigenlijk niet echt leven. Ze leven ofwel in het verleden of in de toekomst. Vasthouden aan ‘vroeger was alles makkelijker’ of aan ‘later wordt alles beter’. Zonde toch? Want (cliché alarm!) écht leven kan je enkel NU.
Maar pas op, het is niet evident dat ‘hier en nu verhaal’. Ik worstel er zelf geregeld mee. Het is ook niet iets dat je op een dag onder de knie hebt en that’s it. Tick! Nee, het is een smerige parasiet die toeslaat telkens wanneer je even minder goed in je vel zit of wanneer er heel wat vraagtekens rond je hoofd zweven. Vandaag waren mijn alternatieve bezigheden namelijk tenminste nog min of meer nuttig. Omdat het moest. Ik kreeg volk over de vloer. Het is doorgaans veel erger: Facebook en mail twintig keer op een dag checken en Netflix binge kijken tot je Telenet moet bellen om je maandelijks internetplan te upgraden. Eerlijk waar. Schaamtelijk.
Ja, er zijn zo van die momenten dat ik blij ben dat je niet aan mijn gezicht kan zien of aan mijn stem kan horen wat mijn beroep is. Gelukkig zijn er ook goede kanten aan dat feit. Zoals dit gevecht kunnen neerschrijven en meteen een punt van datzelfde to do-lijstje kunnen schrappen. Check! Zoals mijn rotsvast geloof dat je enkel met helemaal echt en authentiek zijn, daar kan geraken waar je wilt zijn. Ik geloof niet in therapeuten die alles mooi op een rijtje hebben en to do-lijstjes altijd meteen af werken (ik geloof trouwens ook niet in bakkers of makelaars die dat doen). Ik geloof tout court niet in succesverhalen van bakkers, makelaars of therapeuten wanneer er geen lang en vaak moeilijk proces aan vooraf gegaan is. Want klaar zijn we nooit. Behalve dan met die zelfsabotage… Voor vandaag ben ik daar helemaal klaar mee!
